Stres to nie choroba

Stres jako reakcja na zagrożenie pozwolił przetrwać nam jako gatunkowi.

Nam, ponieważ można założyć, że jesteśmy dziećmi tych którzy przetrwali.

Adrenalina, kortyzol i cała mobilizacja organizmu zwiększała szybkość ucieczki i odporność na zagrożenie. Dlaczego mózg nie potrafi odróżnić i wyłączyć tej reakcji, gdy idziemy wytłumaczyć szefowi, że się myli, lub na egzamin, gdy występujemy na konferencji?

Prastary mechanizm jest trudny do wyłączenia, a nawet zredukowania poprzez terapię psychologiczną lub trening.

Znajomość mechanizmów stresu podpowiada nam, jak unikać długotrwałych efektów ekspozycji na bodźce stresogenne. Pomaga „wypalanie” adrenaliny pozostającej w organizmie poprzez ruch, zmniejszanie poziomu kortyzolu za pomocą relaksu, śmiechu, płaczu, kontaktów z przyjaciółmi, sprawczości i aktywności w działaniu. Korzystać możemy z ćwiczenia głębokiego i powolnego oddechu przeponowego, który uruchamia część przywspółczulną (parasympatyczną) autonomicznego układu nerwowego, działającą tonizująco na organizmie pobudzony stresem. Nie pomaga rozpamiętywanie porażek, ruminacje, szukanie wrogów lub przeciwników do rywalizacji, szybkie oddychanie szczytami płuc, gorączkowe poszukiwanie rozwiązania problemów bez spokojnej refleksji. Psychoterapia raczej nie ochroni przed stresem przychodzącym ze świata zewnętrznego, choć jest pomocna w zakresie ograniczania jego negatywnych skutków. Może ona pomóc znaleźć źródła stresu wewnątrz psychiki, zrozumieć przyczyny ciągłego narażania się na trudne sytuacje, odnaleźć w sobie siłę i spokój.